Marco Haselager
Marco wilde na zijn bachelorstudie Biomedische Wetenschappen aan de Vrije Universiteit verder met een onderzoeksmaster op het gebied van kanker, en koos daarom voor de Master Oncology aan het VUmc in Amsterdam. Tijdens zijn master specialiseerde hij zich in microscopische technieken in gelokaliseerde tumoren, en later in uitgezaaide tumoren.
Marco deed een halfjaar onderzoek aan het Institute for Cancer Research behorend bij het Oslo University Hospital, het grootste ziekenhuis van Scandinavië met een individueel ziekenhuis speciaal voor kankerpatiënten. Hij hield zich bezig met onderzoek naar uitgezaaide huidkanker en de therapie resistentie die ontstaat in behandelde patiënten als gevolg van een mechanisme waarbij kankercellen de gezonde cellen in en om de tumor heen (het zogeheten tumor micromilieu) manipuleren. Door de gezonde cellen en kankercellen samen te kweken kon Marco de processen in dit tumor micromilieu bestuderen.
CLL tumor micromilieu
Ook in chronische lymfatische leukemie (CLL) is de resistentie tegen de therapie een groot probleem. Die resistentie ontstaat enerzijds door genetische mutaties, maar is ook een gevolg van de wisselwerking tussen kankercellen en gezonde cellen in het eerder genoemde tumor micromilieu. CLL cellen groeien voornamelijk in de lymfeklieren omdat dit de plek is waar de CLL cellen signalen krijgen van omliggende (gezonde) cellen. Die signalen zetten bepaalde functies aan in de kankercellen waardoor ze zich anders gaan gedragen; de celdeling versnelt bijvoorbeeld en de cellen gaan minder goed reageren op de therapie. Echter, wanneer de CLL cellen van de lymfeklieren naar het bloed verhuizen, verdwijnt de resistentie, omdat de CLL cellen daar geen signalen meer ontvangen.
Marco’s onderzoek bestudeert wat er fout gaat in de lymfeklieren, welke signalen er precies uitgewisseld worden die de CLL cellen resistent maken en hoe we de wisselwerking tussen CLL en het tumor micromilieu kunnen verbreken. Met meer kennis over deze interacties zal het mogelijk worden om de bestaande therapieën te versterken en om resistente patiënten opnieuw te behandelen met de voorheen goedwerkende therapie.
